امیدوارم خودت به حرف هات گوش کنی.

البته کش دار بودن از یه نظر لازم است؛ بهتره بگم " پل بودن ". اگر پل ها نوسان نکنند و انعطاف ناپذیر باشند می شکنند. اگر یکی از دو طرف پلی کاملاً محکم باشد طرف مقابل در اکثر شرایط برای ادامه دادن رابطه مجبور می شه کش بیاید، و همین کش آمدن شاید در حد تحمل فرد باشد و به او تا مدتی کمک کند در روابط دوام بیاورد ولی شاید وقتی که پل بالآخره استاندارد شد کش از فرم افتاده باشد

.
یه چیز دیگه: نگذاریم مشغله های فکری موجب پدیدآوردن عکس العمل های فیزیکی و روانی در اطرافیان (مخصوصاً عزیزانمان) شود.

در کل نمی توان همه ی کش ها را مسئول وضعشان دانست. مثال: مادر و پدری رو که به خاطر وضعیت یکی از فرزندانشان بسیار تنش دارند و کش آمده اند در نظر بگیر. مطمئناً فرزندی که دارد اونها رو کش میاره می بینه که داره اذیتشان می کنه ولی چون درک درستی نداره تلاشی برای تغییر وضعیت نمی کنه. حالا اگه این خانواده فرزند دیگری داشته باشه، و این یکی هم هنوز فرد مستقلی نباشه ( مثلاً هنوز دانش آموز باشه) تمام این تنش ها رو احساس می کنه و علاوه بر اون تنش های مادر و پدرش هم روی رفتارشون با اون تاثیر میذاره ( آخ یادم نره: تنش هایی که در مدرسه و به خاطر دوستاش و امتحانات و معلم ها ممکنه متحمل بشه!). قطع رابطه با خانواده برای این فرد ممکن نیست و مسلماً اگه هم شرایط مالی اش رو داشت تنها گذاشتن خانواده اش در چنین شرایطی مشکلاتی مثل عذاب وجدان و احساس گناه به همراه داره و علاوه بر آن سرزنش ها و نگاه مردم برای بعضی ها خیلی سنگینه( یعنی آخرین انتخابه). این فرد اگر اعتراضی بکنه فقط به فشار ها اضافه کرده. مشاوره در این شرایط جواب نمیده مگر این که همه ی اعضای خانواده حاضر به گرفتن این کمک ها باشند. این بیچاره این وسط هی کش میاد*** (؟)←←←***... این جا دیگه نمیشه به طرف گفت"نگذارید مشغله های فکری موجب پدیدآوردن عکس العمل های فیزیکی و روانی در شما شود." چون به احتمال زیاد یا منفجر میشه یا بیشتر کش میاد و افسردگی و این جور چیزاها میاد سراغش.

تحقیقات نشون داده که افراد در شرایط پر استرس نمی توانند ترک عادت بکنند پس تا این تنش ها برداشته نشه اون فرد نمی تونه از لحاظ روحی و... خودش رو بسازه ( حالا چون من روحم تنبلی چشم داره روزنه ی امید می بینم و میگم "به سختی می تونه"...) و این دلیلی هست که با وجود این که به این جور حرف ها که امروزه خیلی تو دهان ها افتاده گوش می دم و خیلی اوقات در زندگی استفاده می کنم ولی همیشه با چند درجه شک بهشون نگاه میکنم.

 با این که میدونم اگه این حرف ها مثل قانون بیان بشن روی افراد بیشتری تاثیر میذارن ولی برام مهمه که کسی که این ها رو می گه و کسایی که می شنوند بدونن که باید اگه نمی تونستند زندگی شون رو همون طور که از این قبیل جمله ها می گن پیش ببرن باز هم خودشون و زندگی شون رو دوست داشته باشند و منطقی فکر کنن که مشکل از کجاست؛ هرگز به خاطر این که نتونستند شرایط رو تغییر بدند تنش بیشتری وارد زندگی شون نکنند و از خودشون متنفر نشوند یا خودشون رو کمتر از بقیه نبینند. برای بهبود وضعیت، بالا بردن شناختی که از خودشون و محیط دارند تلاش کنند و ( اگه خدا رو باور دارند ) واقعا و از ته دل توکل کنند. در هر شرایطی هم که هستند در نظر بگیرند که شاید بقیه در شرایط بدتری باشند پس اگر رفتاری از آن ها دیدند که نباید می دیدند سریع واکنش های منفی نشان ندهند ( جبهه گیری/ عصبانی شدن/ مورد سوال قرار دادن/منت گذاشتن/...)

چه نظری شد! اگه این ها رو تو یه پست ( یا چند!) می نوشتم بهتر و واضح تر در میومد ولی شاید این طوری بیشتر مورد توجه ات قرار بگیرن نه؟

در هر حال... امیدوارم منظورم رو خوب رسونده باشم

*** *** *** *** ***
باتشکر به خاطر پست و وقتی که برای خوندن این نظر گذاشتی.
باتشکر از دست ها و مغز و چشم های عزیزم که واسه نوشتن این نظر زحمت کشیدن.

 زنده باد اینترنت!!!